Bitumiczne powłoki hydroizolacyjne

Ewa Kulesza
Z początkiem lat siedemdziesiątych XX w. pojawiły się modyfikowane tworzywem sztucznym masy bitumiczne. Służą one do wykonywania hydroizolacji elementów budowli stykających się z gruntem. Na początku były to produkty 1-komponentowe, z czasem pojawiły się 2-komponentowe.

Zmodyfikowane materiałami sztucznymi grubowarstwowe powłoki bitumiczne (KMB) najczęściej stosowane są do izolacji pionowych ścianach piwnic. Tworzą one grubowarstwowe hydroizolacje, które skutecznie chronią obiekty przed działaniem wody opadowej i gruntowej. Spełniają również warunki stawiane izolacji ciężkiej. Do najważniejszych właściwości tych materiałów zaliczyć można:

  • możliwość układania na wilgotnych podłożach,
  • przenoszenie rys i pęknięć (nawet do 5 mm),
  • w krótkim czasie odporność na deszcz,
  • z uwagi na pełne połączenie się z podłożem brak możliwości podsiąkania wody (właściwość prawie nieosiągalna w wypadku stosowania pap i folii),
  • skuteczne i nieskomplikowane łączenie detali izolacji, na przykład przejść rurowych z izolacją powierzchniową,
  • brak konieczności wykonywania tynków na elementach drobnowymiarowych (cegła),
  • ciągłość bez połączeń – izolacja bezszwowa.
Bitumiczne powłoki hydroizolacyjne

Na fragmentach powierzchni, gdzie prace są bardziej skomplikowane, na przykład przejście ściana-posadzka, przepusty do rur, naroża wewnętrzne i zewnętrzne, wykonanie izolacji z użyciem KMB jest o wiele łatwe niż innych rodzajów izolacji bezszwowej.
Grubowarstwowe powłoki bitumiczne układane są bezpośrednio na ścianie, bardzo dobrze wiążą się z podłożem (nie występują żadne podsiąkania wody). Stosowane są na zimno, nie potrzebny jest więc kocioł do bitumu oraz inne przyrządy do rozgrzewania.

Nanoszenie mas izolacyjnych
KMB to duży postęp w zakresie izolacji budowli. Konsekwencją tego jest uwzględnienie ich w znowelizowanej normie niemieckiej DIN 18195 "Izolacja budowli".
W części 4 w rozdziałach opisujących izolacje ścian zewnętrznych oraz płyt fundamentowych pojawił się zapis dotyczący izolacji z grubowarstwowych powłok bitumicznych (KBM). Mówi on o konieczności nanoszenia izolacji w dwóch procesach roboczych. Pierwsze to nanoszenie świeżo na świeże. Jego celem jest zamknięcie wszelkich pustek w podłożu, na przykład "raków" w betonie, niedokładnie wypełnionych spoin w ścianach murowanych. Powłoka bitumiczna grubowarstwowa modyfikowana tworzywem sztucznym musi być całą powierzchnią związana z podłożem. Grubość warstwy po wyschnięciu nie może być mniejsza niż 3 mm. Nanoszenie warstwy ochronnej może nastąpić dopiero po dostatecznym wyschnięciu izolacji.
W części 5, która dotyczy izolacji na powierzchniach poziomych i nachylonych, także na wolnym powietrzu – w tym izolacji „dachów zielonych”, na których może nastąpić czasowe spiętrzenie wody do 100 mm - zapis dotyczący powłok bitumicznych (KBM) pojawia się w rozdziale 8.2.8. Mówi on, że modyfikowaną tworzywem sztucznym grubowarstwową powłoką bitumiczną należy nanieść w dwóch procesach roboczych. Musi ona dać związaną ze sobą warstwę, przywierającą do podłoża. Przed nanoszeniem drugiej warstwy izolacji, pierwsza warstwa musi być na tyle sucha, aby nanoszenie kolejnej warstwy nie spowodowało jej uszkodzenia. Grubość łącznej warstwy po wyschnięciu musi wynosić co najmniej 3 mm. W pachwinach i na krawędziach należy stosować tkaninowe wkładki wzmacniające. Aby zapewnić minimalną grubość warstwy wzmocnienie takie powinno się stosować także na powierzchniach poziomych. Nanoszenie warstw ochronnych może nastąpić dopiero po dostatecznym wyschnięciu izolacji.

W części 6 "Uszczelnienia przeciw wodzie napierającej z zewnątrz i piętrzącej się wodzie infiltracyjnej, wymiarowanie i wykonywanie" izolacje z mas bitumicznych pojawiają się w rozdziale 9.1 dotyczącym spiętrzającej się wody infiltracyjnej. Podobnie jak w części 4 i 5 zalecane jest nanoszenie powłoki bitumicznej w dwóch procesach roboczych. Na pierwszą warstwę izolacji należy założyć wkładkę wzmacniającą. Drugą warstwę uszczelnienia nanosi się, gdy pierwsza jest wystarczająca sucha. Powłoka bitumiczna musi dać jednorodną warstwę przywierającą do podłoża. Minimalna grubość warstwy suchej powinna wynosić minimum 4 mm. Izolację powinno się obłożyć warstwą ochronną, która może być nanoszona dopiero po dostatecznym wyschnięciu uszczelnienia. Jako warstwy ochronne najlepiej sprawdzają się płyty izolacyjne, płyty drenażowe z folią poślizgową po stronie uszczelnienia.

Wybór hydroizolacji
Rodzaj hydroizolacji uzależniony jest od obciążenia wodą, rodzaju gruntu, ukształtowania terenu i poziomu wody gruntowej. Zależy także od spodziewanych obciążeń fizycznych, w szczególności obciążeń mechanicznych i termicznych, na przykład wpływy klimatyczne lub wynikające z konstrukcji oraz użytkowania budowli i jej elementów. Badania stwierdzające te okoliczności muszą być przeprowadzone wcześnie, by mogły być uwzględnione już podczas projektowania budowli.

Bitumiczne powłoki hydroizolacyjne

Podział obciążeń: 1 - DIN 18195-4; 2 - DIN 18195-4; 3 - DIN 18195-6; 4 - DIN 18195-6

Znowelizowana norma DIN 18195 wprowadza zmiany w określaniu obciążeń wodą (rysunek). Istotną zmianą jest przeniesienie przypadku obciążenia wodą infiltracyjną w otoczeniu gruntu słabo przepuszczalnego, ale z działającym wokół budowli drenażem do części 4 normy, dotyczącej obciążeń budowli wilgotnością gruntu oraz niespiętrzającą się wodą infiltracyjną. Ta zmiana wyeliminowała występującą dotychczas sprzeczność omawianej normy z istniejącą normą DIN 4095 zajmującą się planowaniem, wymiarowaniem i wykonawstwem drenaży. Ponadto, w części 6 normy dotyczącej wody działającej na budowlę pod ciśnieniem wprowadzono rozróżnienie między obciążeniem hydrostatycznym wywieranym przez ustalony (stały) poziom wody gruntowej a obciążeniem wodą infiltracyjną zatrzymywaną czasowo przez trudno przepuszczalny grunt.
Szczegółowe przyporządkowanie rodzaju hydroizolacji w zależności od rodzaju obciążenia wodą i rodzaju gruntu w jakim posadowiona jest budowla przedstawia tabela.

Tabela. Przyporządkowanie rodzajów hydroizolacji w zależności od obciążenia wodą i rodzaju gruntu

Rodzaj elementu
budowli
Rodzaj
wody
Sytuacja zabudowyRodzaj
oddziaływania
wody
Rodzaj
wymaganego
uszczelnienia
stykające się
z ziemią ściany
i płyty
fundamentowe
powyżej ustalonego
poziomu wody
gruntowej
woda
kapilarna

woda
błonkowa

woda
infiltracyjna

grunt silnie przepuszczający
k > 10-4 m/s
wilgotność gruntu
i niespiętrzająca się
woda infiltracyjna
DIN 18195-4
grunt słaby
przepuszczalny
k ≤ 10-4 m/s
z drenażem  
bez drenażuspiętrzająca się
woda infiltracyjna
DIN 18195-6
Rozdział 9
poziome
i nachylone
powierzchnie
na wolnym
powietrzu 
i w ziemi;

ściany i płyty
stropowe
w pomieszczeniach
mokrych
woda
rozpryskowa

woda
infiltracyjna

nawodnienie
spiętrzone

woda
użytkowa

balkony i inne elementy budowlane
w budownictwie mieszkaniowym

mokre pomieszczenia budownictwie
mieszkaniowym

woda nie
wywierająca
ciśnienia,

umiarkowane
obciążenie

DIN 18195-5
Rozdział 8.2
użytkowane powierzchnie
dachowe,

intensywnie zazielenione dachy,

pomieszczenia mokre (poza
budownictwem mieszkaniowym),

baseny kąpielowe

woda nie
wywierająca
ciśnienia,

duże obciążenie

DIN 18195-5
Rozdział 8.3
nieużytkowane powierzchnie
dachowe, swobodnie wystawione
na warunki atmosferyczne bez
trwałej warstwy użytkowej,
włącznie z intensywną zielenią
woda nie
wywierająca
ciśnienia
DIN 18531
stykające się
z ziemią ściany,
podłogi i stropy 
poniżej zmierzonego
poziomu wody
gruntowej

woda
gruntowa
woda 
powodziowa

każdy rodzaj gruntu, rodzaj
budynku i sposób budowania  
woda działająca
pod ciśnieniem
z zewnątrz
DIN 18195-6
Rozdział 8
zbiorniki wody, niecki 
basenowe
woda 
użytkowa
na wolnym powietrzu
i wewnątrz budynków
woda działająca
pod ciśnieniem
od strony
wewnętrznej
DIN 18195-7

Przygotowanie podłoża
Ważnym czynnikiem, który decyduje o skuteczności hydroizolacji wykonanych z KBM jest przygotowanie podłoża. Temu zagadnieniu poświęcona jest między innymi część 3 znowelizowanej normy DIN 18195. Sprecyzowane są w niej wymagania dotyczące podłoża. I tak:

  • izolowane powierzchnie budowli muszą być trwałe, niezmrożone, wolne od szkodliwych zanieczyszczeń;
  • otwarte spoiny lub nie zamknięte zagłębienia większe niż 5 mm należy wypełnić zaprawą;
  • nierówności, otwarte spoiny do 5 mm lub porowate materiały budowlane powinny zostać zamknięte bądź wyrównane. Można to zrobić korzystając z materiału przewidzianego do wykonania izolacji;
  • krawędzie muszą być sfazowane, a pachwiny wyokrąglone. W wypadku dwuskładnikowych grubowarstwowych powłok bitumicznych modyfikowanych tworzywem sztucznym, wyokrąglenie może nastąpić grubowarstwowym powłokowym materiałem bitumicznym modyfikowanym tworzywem sztucznym, o ile producent to dopuszcza.

Nakładanie grubowarstwowych powłok bitumicznych
Ogólny opis stosowania powłok KBM podany został w rozdziałach 5.4.1. do 5.4.3. części 3 normy DIN 18195. Uszczegółowieniem opisu są podawane przez producentów informacje w kartach technicznych poszczególnych materiałów. Generalnie, w wypadku stosowania modyfikowanych tworzywem sztucznym bitumicznych powłok grubowarstwowych podłoże należy zagruntować. Można z tego zrezygnować tylko, gdy uwarunkowane jest to systemowo.
KBM, w zależności od konsystencji, nanosi przez szpachlowanie lub natryskiwanie w co najmniej dwóch procesach roboczych. Zależnie od obciążenia izolacja może być z wkładką wzmacniającą lub bez niej. Warstwa izolacji powinna być układana równomiernie, a jej grubość musi być jednakowa w każdym miejscu. Dopuszcza się ewentualne wahania grubości, ale w żadnym miejscu nie może zejść poniżej przepisowej minimalnej grubości warstwy suchej. Każdy producent ma obowiązek podawać wymaganą grubość warstwy nakładanej w stanie świeżym. W żadnym miejscu grubość ta nie może być przekroczona o ponad 100% w stosunku do grubości normowej.

Obowiązek kontroli
W odniesieniu do grubowarstwowych powłok bitumicznych (KBM) znowelizowana norma nakłada na wykonawcę obowiązek kontroli grubości warstwy izolacji. Kontrola powinna następować w stanie świeżym - co najmniej 20 pomiarów na obiekt, względnie co najmniej 20 pomiarów na 100 m². Rozkład punktów pomiaru winien być diagonalny. W zależności od warunków konstrukcyjno-budowlanych gęstość punktów pomiarowych – na przykład w obrębie przeniknięć, przejść, przyłączy – należy zwiększyć. Przy dwóch nanoszeniach z wkładką wzmacniającą obie grubości warstw należy kontrolować oddzielnie. Sprawdzenie całkowitego wyschnięcia obu warstw musi nastąpić na próbce referencyjnej metodą niszczącą. W wypadku uszczelnień według DIN 18195-5 i DIN 18195-6 kontrole grubości warstwy (ilość, układ, wynik) oraz kontrolę wyschnięcia wskrośnego należy udokumentować.

emisja bez ograniczeń wiekowych
Wideo

Najem krótkoterminowy - czy zmienią się zasady?

Polecane oferty

Materiały promocyjne partnera
Wróć na e-izolacje.pl e-izolacje.pl